Een heel plein zonder popmuziek

Györ, 0 km, mooie zomerdag na nachtelijk onweer, graad of 25


Vijftien dagen heb ik weinig anders gedaan dan fietsen, en dan opeens is het afgelopen. Een vervreemdende, ietwat ontregelende ervaring. Ook in Györ zie je fietsers voorbij komen, zwaar bepakt en bezweet, op weg naar de volgende halteplaats. Veel minder dan in Duitsland en Oostenrijk, maar het zijn er meer dan een paar handen vol.

Ik heb de neiging ze aan te spreken en een praatje te maken, maar ik hoor er niet meer bij, in m'n burgerkleding. Reizen met de fiets is een andere manier van leven. Zeer fysiek en zeer inspannend, en tegelijk ook erg ontspannend en erg bevredigend. Dat ik dit kan en mag doen, op m'n 59ste, op eigen kracht, kilometer voor kilometer!

Voor achterwerk en benen is het weldadig, zo'n rustdag. Een beetje de prachtige stad verkennen, wat lezen, wat eten en wat drinken. En met eigen ogen en oren vaststellen dat het straatleven in Hongarije onvergelijkbaar is met dat in West-Europa.

Natuurlijk, het klimaat helpt mee. Maar de sfeer is zo gemoedelijk en vriendelijk, ik voel me toeschouwer bij en deelnemer in een film over een andere tijd, een ander bestaan. Kinderen doen spelletjes uit vroegere eeuwen, jonge mensen lopen in barokke kostuums, de hele dag klinkt live-muziek, op het centrale plein en in de straten van de oude stad. Barok en klassiek, welteverstaan. Op het hele, grote plein geen popmuziek of geluidsbehang te horen. Wat een feest!

Zojuist appte ik met Gerrit-Jan, met wie ik een paar uur optrok langs de Rijn, vorige week.

We stelden vast dat je dit eigenlijk elk jaar zou moeten doen, zo'n fietstocht alleen, steeds verder van huis.

Rome, dat lijkt me nog wel eens iets, bij leven en welzijn. Of Barcelona. Of toch nog een keer naar Santiago de Compostela. Of wat dichterbij: Berlijn of Praag of Kopenhagen of Warschau.