Ver van huis
Blijf op de hoogte en volg Luuk
05 Augustus 2017 | Duitsland, Enkering
Donaustauf - Passau, 133 km (1296)
Stralend zonnig, bijna 30 graden, zuidoostentegenwind.
Als je wordt begroet met Grüss Gott, dan heb je echt een eind gefietst. Dan ben je ver van huis.
Sinds vrijdag doen ze dat als ik aanleg bij een Biergarten of een Konditorei. Opeens zei iemand met nadruk Grüss Gott, toen ik Guten Tag zei. Ik geloof dat het de mevrouw van de Bäckerei in Röttingen was, iets voor Rothenburg, aan de rivier de Altmühl. Wonderlijk is dat: je registreert een verandering, maar halfbewust, en achteraf weet je niet meer wanneer precies, en waar. In Beieren, zoveel is zeker.
En nu is het maandag en ben ik ruim 400 km verderop, in de voormalige vrijstaat Passau, vlakbij de grens met Oostenrijk. Het gebied waarin ze Grüss Gott zeggen is een stuk groter dan dat van goedemorgen of goedemiddag. Want dit blijft nog wel 200 kilometer zo.
En nog steeds is het vergeven van de fietsers. Sinds twee dagen rijd ik langs de Donauradweg, met vele duizenden anderen. De weg naar Santiago de Compostela is er een oase van rust bij. Net als op weg naar Santiago zie je excentrieke medereizigers: vandaag een man met een hond op zijn rug. Op de fiets, welteverstaan.
Ik dacht tot voor kort dat Nederland fietsland nummer 1 was. Ik geloof dat de Duitsers ons voorbij zijn.
Maar wij hebben de beste voetbalvrouwen.
Stralend zonnig, bijna 30 graden, zuidoostentegenwind.
Als je wordt begroet met Grüss Gott, dan heb je echt een eind gefietst. Dan ben je ver van huis.
Sinds vrijdag doen ze dat als ik aanleg bij een Biergarten of een Konditorei. Opeens zei iemand met nadruk Grüss Gott, toen ik Guten Tag zei. Ik geloof dat het de mevrouw van de Bäckerei in Röttingen was, iets voor Rothenburg, aan de rivier de Altmühl. Wonderlijk is dat: je registreert een verandering, maar halfbewust, en achteraf weet je niet meer wanneer precies, en waar. In Beieren, zoveel is zeker.
En nu is het maandag en ben ik ruim 400 km verderop, in de voormalige vrijstaat Passau, vlakbij de grens met Oostenrijk. Het gebied waarin ze Grüss Gott zeggen is een stuk groter dan dat van goedemorgen of goedemiddag. Want dit blijft nog wel 200 kilometer zo.
En nog steeds is het vergeven van de fietsers. Sinds twee dagen rijd ik langs de Donauradweg, met vele duizenden anderen. De weg naar Santiago de Compostela is er een oase van rust bij. Net als op weg naar Santiago zie je excentrieke medereizigers: vandaag een man met een hond op zijn rug. Op de fiets, welteverstaan.
Ik dacht tot voor kort dat Nederland fietsland nummer 1 was. Ik geloof dat de Duitsers ons voorbij zijn.
Maar wij hebben de beste voetbalvrouwen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
