Memory lane
Blijf op de hoogte en volg Luuk
08 Augustus 2017 | Oostenrijk, Abwinden
Passau (Duitsland) - Abwinden (Oostenrijk), 117 km (1413). Warm en zonnig, weinig wind.
In 1979 heb ik ook langs de Donau gefietst. Toen met Sam Drukker, Hans Kruyt en Niko Verbeek. Destijds begonnen we in de buurt van Ulm en eindigden Niko en ik in Giurgiu (Roemenië). Hans en Sam gingen tot Boedapest mee.
Deze keer ben ik thuis begonnen en houd ik op in Hongarije, maar in zekere zin, voor het traject Kelheim - Wenen, is dit een reis langs memory lane.
Ik koester de reis van toen als een onvergetelijke reis. Zes weken, 3500 kilometer, in een tijd dat niemand zoiets deed, telefoneren met en uit Midden- en Oost-Europa via een centrale ging en Kadar, Tito, Zjivkov en Ceausescu daar nog heersten.
In de praktijk valt het niet mee met de omvang en de kwaliteit van mijn herinneringen. Ik weet nog dat we in Wenen waren toen we in Oostenrijkse kranten lazen dat de Sandinisten dictator Somoza hadden verdreven, in Nicaragua. Dat Joop Zoetemelk tweede werd in de Tour de France, achter Bernard Hinault. Als ik me niet vergis werden zij zelfs 1 en 2 in de slotetappe naar Parijs.
En ik weet dat ik Linz mijn eerste en enige vakantieliefde opdeed. Ze heette Anneliese. Anneliese Mauthner. Ze maakte zoveel indruk op me dat ik op de terugreis uit Roemenië in Linz uit de trein stapte en nog een week bij haar bleef. Daar had ze me voor uitgenodigd in het café waarin we elkaar ontmoetten. Ze had haar adres op een briefje geschreven dat ik zorgvuldig had bewaard.
Anneliese en ik hebben nog een paar jaar gecorrespondeerd. Toen stopte het contact, ergens begin jaren tachtig.
Maar het adres waar ik mijn handgeschreven brieven naar stuurde staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Vandaag fietste ik door Linz. Ik twijfelde een moment, maar zette toen koers naar het adres van 1979.
Geen spoor van herkenning. Was dit het huis waar ik in augustus 1979 een week had doorgebracht? Ik belde aan. Een vrouwenstem vroeg wat ik wilde.
Of ze hier al lang woonde, en of hier een Mauthner had gewoond.
Ja, en: nee.
Ook een man die naar buiten kwam had de naam Mauthner nog nooit gehoord.
Hoe vaak ben ik zelf eigenlijk verhuisd sinds 1979? Vier keer. Dat is weinig. Gemiddeld verhuist een Nederlander eens in de zeven jaar. Zou dat met Oostenrijkers anders zijn? Anneliese was een jaar ouder dan ik. Als ze nog leeft, waar dan ook, is ze nu 60.
In 1979 heb ik ook langs de Donau gefietst. Toen met Sam Drukker, Hans Kruyt en Niko Verbeek. Destijds begonnen we in de buurt van Ulm en eindigden Niko en ik in Giurgiu (Roemenië). Hans en Sam gingen tot Boedapest mee.
Deze keer ben ik thuis begonnen en houd ik op in Hongarije, maar in zekere zin, voor het traject Kelheim - Wenen, is dit een reis langs memory lane.
Ik koester de reis van toen als een onvergetelijke reis. Zes weken, 3500 kilometer, in een tijd dat niemand zoiets deed, telefoneren met en uit Midden- en Oost-Europa via een centrale ging en Kadar, Tito, Zjivkov en Ceausescu daar nog heersten.
In de praktijk valt het niet mee met de omvang en de kwaliteit van mijn herinneringen. Ik weet nog dat we in Wenen waren toen we in Oostenrijkse kranten lazen dat de Sandinisten dictator Somoza hadden verdreven, in Nicaragua. Dat Joop Zoetemelk tweede werd in de Tour de France, achter Bernard Hinault. Als ik me niet vergis werden zij zelfs 1 en 2 in de slotetappe naar Parijs.
En ik weet dat ik Linz mijn eerste en enige vakantieliefde opdeed. Ze heette Anneliese. Anneliese Mauthner. Ze maakte zoveel indruk op me dat ik op de terugreis uit Roemenië in Linz uit de trein stapte en nog een week bij haar bleef. Daar had ze me voor uitgenodigd in het café waarin we elkaar ontmoetten. Ze had haar adres op een briefje geschreven dat ik zorgvuldig had bewaard.
Anneliese en ik hebben nog een paar jaar gecorrespondeerd. Toen stopte het contact, ergens begin jaren tachtig.
Maar het adres waar ik mijn handgeschreven brieven naar stuurde staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Vandaag fietste ik door Linz. Ik twijfelde een moment, maar zette toen koers naar het adres van 1979.
Geen spoor van herkenning. Was dit het huis waar ik in augustus 1979 een week had doorgebracht? Ik belde aan. Een vrouwenstem vroeg wat ik wilde.
Of ze hier al lang woonde, en of hier een Mauthner had gewoond.
Ja, en: nee.
Ook een man die naar buiten kwam had de naam Mauthner nog nooit gehoord.
Hoe vaak ben ik zelf eigenlijk verhuisd sinds 1979? Vier keer. Dat is weinig. Gemiddeld verhuist een Nederlander eens in de zeven jaar. Zou dat met Oostenrijkers anders zijn? Anneliese was een jaar ouder dan ik. Als ze nog leeft, waar dan ook, is ze nu 60.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
