Bananenrepubliek

Fietsen is bananen eten. Bij voorkeur twee of drie per dag, en ten minste één. Ik heb nu anderhalve week ervaring met de aanschaf van bananen. Het volgende valt op.

Nederland is een bananenparadijs. Je koopt ze overal: op de markt, bij de supermarkt en bij de laatste dorpswinkel, biologisch of Chiquita, rijp en groen.

Duitsland is net Frankrijk, maar in Frankrijk koop je twee bananen bij een alimentation. Die bestaat nog, in elk dorp. Twee bananen, dat kan heel goed bij de dorpskruidenier. Zelfs één verkoopt hij (meestal is hij een man) je met plezier. Ik vind dat zelf zo, eh, Nederlands zuinig, dus minder dan twee koop ik er nooit. Meer dan drie evenmin: ruimte is schaars, op de fiets. Er gaan er twee in een shirt.

In Duitsland bestaat geen enkele kruidenier meer. Wel Bäckereien en Konditoreien. In elk gehucht zit er minstens één, vaak dichtbij de bank, want banken zitten werkelijk op elke straathoek. In de Bakkerswinkel staat een blonde vrouw, van gemiddeld 40 jaar. Zij verkoopt brood, Kuchen en allerhande Süsswaren, en vaak ook heerlijke koffie, die je staande in de winkel, of zittend op het terras kunt drinken. Maar geen bananen.

Voor je banaan moet je naar de Lidl. Niet elk dorp heeft een Lidl. De maat van de Lidl is de moderne stad - de nieuwbouwwijk. Een Lidl is groot, rechtlijnig en overzichtelijk. Het wordt niet op prijs gesteld, maar in principe kun je er op de fiets doorheen. De Lidl is het Duitse equivalent van de alimentation.

Ik voel me ongemakkelijk als ik er twee bananen koop. Maar het meisje bij de kassa (jongens werken er niet) vertrekt geen spier. Ze wenst me een schönen Tag. Ik kan er nog niet aan wennen.

En nu ben ik in Oostenrijk. De eerste winkel die ik in Oostenrijk tegenkwam was een Spar. Ik had nog Duitse bananen, van de Lidl in Passau. Maar het belooft veel.

Toch durf ik te zeggen: er gaat niets boven Nederland, qua bananenrepubliek. Jammer dat wij niet mogen meedoen!