De jacht lacht

Vroeger lachte de macht. Das war einmal. Tegenwoordig lacht de jacht. De afgelopen tien dagen heb ik 1500 km door Duitsland en Oostenrijk gereden en me verbaasd over de enorme aantallen fietsers die over prachtige fietspaden door de stroomdalen van de rivieren Rijn, Main, Altmühl en Donau rijden. De Drentse A is er niets bij.

Minder opvallend, maar ook zeer aanwezig zijn de houten jachthutten, die bij elk groen weitje staan. Hier verzamelen zich de jagers, om in de schemering reeën en ander wild te schieten.

Er is werkelijk geen weitje zonder zo'n jachthut, op het groen aan de randen van de bebouwde kom na. Bij sommige jachthutten staan 100 meter verderop in plastic verpakte strobalen opgesteld.

Zo voorkomen de jagers dat hun lood, behalve in het hert, in de vrije natuur terecht komt, en daar het milieu vervuilt.

Het staat me tegen, maar welbeschouwd is er weinig mis mee. De haas of ree die sneuvelt door de jagerskogel heeft een beter leven gehad dan een scharrelkip of biovarken.

Maar ik zie reeën het liefst vredig grazen aan de bosrand. En fiets het liefst over verlaten wegen.